Na jednej z najstarszych map obejmujących nasze tereny (z 1563 r.), zaznaczony jest Bobrek i Chełmek, nie ma natomiast Gorzowa. Tam gdzie obecnie znajduje się najstarsza jego część widnieją lasy, stąd najbardziej jest prawdopodobne pochodzenie osady i później wsi od słowa „gore” – „gorze”. Wskazywałoby to na wypalanie lasów, powstawanie pogorzelisk związanych m.in. z wyrobem węgla drzewnego. Początkowo wieś nazywa „Zgorzowa”, a później zamieniono ją na „Zgorzowo” i „Gorzów”. Za takim nazewnictwem wsi przemawiają dawne nazwy przysiółków Gorzowa np. Kopanki w północnej jego części, w mowie potocznej wskazującej na teren powstały w wyniku karczowania lasu i wyrobem smoły, którego fragmenty pozostały do dziś.

Udokumentowana historia Gorzowa od swego początku związana była z rodziną Ligenzów, właścicielami „klucza bobreckiego”. W wykazie posiadłości, jakie należały do protoplasty tego rodu - Jana Ligenzy (zmarłego w 1419 r.) pierwszego właściciela Bobrku, nie ma jeszcze wzmianki o Gorzowie. Nazwa ta pojawia się dopiero wykazie włości Jana Ligenzy – juniora, podczaszego i ochmistrza dworskiego trzech kolejnych żon Władysława Jagiełły. Po bohaterskiej śmierci synów i jego samego (w 1458 r.), Gorzów wraz z innymi miejscowościami przeszedł w ręce jego siostry Doroty i męża Fredry z Rubieszowic, która będąc już wdową w 1 463 r. przekazała Gorzów swojemu bratankowi Stanisławowi Ligenzie. I tak aż do II wojny światowej Gorzów dzielił losy całego klucza bobreckiego.

Ciekawym wydarzeniem o aspekcie historycznym i archeologicznym było odkrycie właśnie na terenie Gorzowa w 1892 r. skarbu złożonego z ok. 100 monet celtyckich z I i II w. p.n.e., z których zachowało się tylko 30 okazów. To numizmatyczne odkrycie z tego okresu należy do największych w Polsce. Skarb ten mógł być ukryty przez przechodzących kupców lub przedstawicieli starszyzny rodowej, aby zabezpieczyć przed najazdem prasłowiańskiego ludu kultury przeworskiej na ziemi krakowskiej w I w. p.n.e. Celtowie przebywali na obecnych terenach Polski w 300 – 150 roku p.n.e. W czasach późniejszych zachowali się oni szczątkowo na Górnym Śląsku i Ziemi Krakowskiej do początku II w. Przez Gorzów mógł też wieść z południa w czasach rzymskich, szlak kupców wędrujących aż po Bałtyk w poszukiwaniu bursztynu.

Znaki pobożne w Gorzowie

Historyczny krzyż z 1848 r. kilkakrotnie odnawiany, wzniesiony jako punkt graniczny gruntu szkolnego darowanego w tym czasie przez hrabiego Potulickiego z Bobrku, pod budowę szkoły. Kapliczka przy głównej drodze gminnej w środku wsi 1848 r., wybudowana została kamienia podczas pomiarów do mapy katastralnej byłej gminy Gorzów i wytyczaniu chłopskich gruntów na własność. Obecnie dobrze utrzymana z małą wieżyczką, zaokrągloną częścią północną i otynkowana. Wewnątrz znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej oraz zabytkowy drewniany krzyż. Kapliczka postawiona w miejscu, gdzie znajdował się „cholerny cmentarz”. Nazwa tego miejsca pochodzi stąd, że na jego terenie (niezamieszkałym i piaszczystym) zakopywano zwłoki osób zmarłych na zarazę.W owych czasach ta część Gorzowa była niezamieszkała, znacznie oddalona od centrum wsi (od jej najstarszej części). Kapliczka ta mogła być wybudowana wcześniej niż poprzednia, a przynajmniej nawiązuje do wcześniej tworzonych. Dolna część została zrobiona z kamienia, górna z cegły. U góry znajduje się mała wnęka, której umieszczono współczesną figurkę Świętej Rodziny, w głównej części kapliczki natomiast gipsową figurkę Matki Bożej z Lourdes.

Historia szkoły w Gorzowie

Odrębną ważną tematykę z przeszłości Gorzowa stanowi oświata. Powstanie szkoły stało się możliwe „dzięki ofiarności Kazimierza hr. Potulickiego - właściciela dóbr Bobreckich, który oddał 3 morgi ziemi pod budowę szkoły i drewno ze swych lasów na jej powstanie. Ze względu na brak funduszy w biednej wsi galicyjskiej, jaką był Gorzów, prace przy budowie rozpoczęto dopiero w 1855 r., a ukończono w 1857 r. Wtedy to została zatwierdzona parafialna szkoła podlegająca plebanowi bobreckiemu, ale trzeba było czekać jeszcze rok, aby gorzowska gmina mogła ją wykończyć własnym kosztem i zaopatrzyć w sprzęt szkolny. Tak to we wrześniu 1858 r rozpoczęła się w niej nauka dzieci. W 1873 r. decyzją władz szkolnych szkoła pospolita w Gorzowie stała się filialną, przyłączoną do szkoły etatowej w Chełmku. Utrzymać ją miała gmina Gorzów i częściowo właściciele Bobrka. Dopiero w 1882 r. stała się szkołą etatową. W 1910 r. został wmurowany kamień węgielny pod budowaną z cegły nową szkołę, którą oddano w 1911 r. W 1922 r. powstało Towarzystwo Szkoły Ludowej. Do 1932 r. jej kierownikiem był Kazimierz Staich. Od 1933 r. nowym kierownikiem szkoły został Kazimierz Balon, którego głównym celem było „ukończenie szkoły”. Prace wychowawca oparł na działaniach harcerskich, będąc kierownikiem jeszcze po II wojnie światowej.Stara szkoła wybudowana została jeszcze w czasach zaboru austriackiego. Obecnie mieści się w niej biblioteka.

Po II wojnie światowej odbywała się nauka w bardzo trudnych warunkach. Znajdowały się tu tylko trzy klasy, dzieci w 1955 r. było już 230, a nauczycieli dziesięciu, czego rezultatem była nauka dwu a nawet trzyzmianowa. Aby rozwiązać ten problem, ówczesny kierownik szkoły Kazimierz Balon wystąpił do Wydziału Oświaty z propozycją o rozbudowanie szkoły, gdzie uznano jednak, że konieczne jest wybudowanie nowej. Decyzja ta spotkała się z gorącą aprobatą społeczności lokalnej. Gorzowianom z pomocą przyszły zakłady produkcyjne Chełmka.

Duże znaczenie miało także włączenie budowy na lata 1955 – 1960, jako szkoły tysiąclecia. W 1961 r. ukończono szkołę, ale niestety bez sali gimnastycznej, nadając jej miano Szkoły Podstawowej Tysiąclecia im. Marii Konopnickiej. Wewnątrz budynku znajduje się piękna metaloplastyka, przedstawiająca popiersie poetki, podarowana w 1982 r. przez artystę Edwarda Hagno. W 1999 r. została ukończona budowa sali gimnastycznej połączonej ze szkołą.

Obecna placówka nosi nazwę: Samorządowy Zespół Szkół im. Marii Konopnickiej w Gorzowie, w skład którego wchodzi gimnazjum, szkoła podstawowa oraz przedszkole.